mevr. M.R. Presad - Nehob.nl

Interview:
Mevrouw Maria Rasulin Presad (68)


Nijmegen - Het is zaterdagmiddag en Marie Persad’s huis is vol. Haar kleinkinderen spelen op de grond en haar zoons en dochters eten samen aan een lange tafel in de keuken. Zelf is ze bezig broodjes sardien te maken. “Al mijn kinderen wonen hier in de buurt en we zien elkaar vaak’ vertelt ze. In dit huis waan je je toch heel even in Suriname, waar iedereen gewoon bij elkaar over de vloer komt zonder eerst een afspraak te moeten maken.

Op de foto: Marie en haar jongste kleinkind Archevina

Ze woont echter al 33 jaar in Nijmegen. In de jaren zeventig kwam ze als alleenstaande moeder naar Nederland, met zes kinderen onder haar arm en nog een op komst. Dat lijkt op het eerste gezicht een dramatisch verhaal, maar niet in Marie’s geval. “Ik ben meteen aan de slag gegaan met van alles. Formulieren, instanties, enzovoorts. Je moet overal zelf achteraan in dit land, maar ik heb het gered. Mijn kinderen zijn allemaal goed terecht gekomen.”

Marie is altijd een actief persoon geweest. Ook nu, dertien kleinkinderen en binnenkort twee achter-kleinkinderen rijker, ziet zij geen reden om daar mee op te houden. “Ik kan niet stilzitten, zo ben ik altijd geweest.” Ze is actief in een mandir, neemt andere ouderen mee op vakantie, houdt van winkelen en past ook nog vaak op de (achter)kleinkinderen. “Ik vind het gewoon leuk. Mensen om me heen, bezig zijn. Iets doen voor anderen. Gelukkig kan ik dat nog.”

Haar vader had een plantage in Suriname en zij herinnert zich haar jeugd als een drukke tijd waarbij er altijd mensen om haar heen waren. Daar heeft ze haar sociale inslag opgedaan en dat is zo gebleven. Marie houdt van gezelligheid. Ze valt zeker niet onder het stereotype van de bescheiden en verlegen hindoestaan. “Ook in Suriname stond ik wel een beetje bekend als iemand die alles zei en deed wat ze wilde. Het is mijn karakter, ik heb het van mijn ouders. Mijn kinderen heb ik ook zo opgevoed.”

Ze vindt het belangrijk dat de ouderen van vandaag meer voor zichzelf opkomen. “Je moet af en toe tegen je kinderen kunnen zeggen dat je een dagje niet beschikbaar bent. Dat je iets gaat doen voor jezelf. Veel ouderen durven dat niet.” Ze heeft vrienden en kennissen over heel Nederland en heeft in haar leven de hele wereld afgereisd. Marie is zo actief dat haar kinderen soms klagen dat ze zo weinig thuis is. “We moeten af en toe echt ons best doen om haar thuis te houden omdat we haar anders zo weinig zien”, zegt haar zoon Romeo. Hij maakt zich ook wel zorgen, want hoe dan ook wordt ze wel een dagje ouder. “Laatst was ze een keer uitgegleden. Dan schrik je toch echt wel.”

Maar ‘het rustig aan doen’ is niet iets waar Marie aan denkt. “ Ik zou willen dat meer ouderen beseffen dat ze recht hebben op een eigen leven. Teveel van hen zitten thuis en zijn eenzaam. Dat moet doorbroken worden.”